بررسی شیوع آنتی‌بادی‌‌های ضد ویروس سایتومگال در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور

  چکید ه   سابقه و هدف   ‌عفونت با ویروس سایتومگال (CMV ) یکی از عوارض انتقال خون می‌باشد که در افراد مبتلا به نقص ایمنی نظیر دریافت‌کنندگان پیوند، افراد تحت درمان با داروهای سرکوب‌کننده ایمنی، مبتلایان به ایدز، بیماران مبتلا به تالاسمی و نوزادان نارس مشکلاتی را ایجاد می‌نماید.   با توجه به اهمیت این عفونت در دریافت کنندگان مکررخون و عفونت CMV ب ه‌ دنبال انتقال خون ، نیز با توجه به گزارش‌های متعدد از شیوع آنتی بادی‌های ضد CMV در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور ، آنتی‌بادی‌های IgG و IgM ضد ویروس ، در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور که سابقه دریافت موارد متعدد خون داشتند در مقایسه با اهداکنندگان خون بررسی شده‌ان د.   مواد وروش‌ها   در این مطالعه توصیفی ، آنتی‌بادی‌های ضد CMV ( IgG و IgM ) در سرم 55 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور در مقایسه با 10 4 0 فرد اهداکننده خون به روش الایزا مورد بررسی قرارگرفتن د. جهت مقایسه نتایج بین گروه‌ها از نظر شیوع آنتی‌بادی‌ها از آزمون کای‌دو (Chi-square) استفاده گردید.   یافته‌ها   45 نفر از بیماران طحال برداری شده و 10 نفر طحال‌برداری نشده بودند. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که شیوع IgG ضدCMV در گروه شاهد 6/89 درصد و در گروه بیمار100 درصد می‌باشد که از نظر آماری فاقد اختلاف معنی‌دار می‌باشد. شیوع IgM ضد CMV درگروه شاهد 4/0 درصد و در کل بیماران 1/9 درصد می‌باشد که از نظرآماری دارای اختلاف معنی‌دار است (001/0p< ). هم‌چنین به تفکیک شیوع این آنتی‌بادی درگروه بیماران طحال‌برداری شده 30 درصد و در بیماران طحال‌برداری نشده 5/4 درصد می‌باشد.   نتیجه گیری   عدم اختلاف معنی‌دار بین شیوع IgG در گروه شاهد و بیماران، بیانگر شیوع بالای این عفونت است و لزوم کاربرد فرآورده‌‌های کم لکوسیت برای گیرندگان در معرض خطر را یادآور می‌شود. هم‌چنین اختلاف شیوع IgM درگروه بیماران طحال‌برداری شده و طحال برداری نشده بیانگر نقش طحال در پالایش عوامل عفونی و تولید IgM می‌باشد. کلمات کلیدی: تالاسمی ماژور، اهداکنندگان خون، آنتی ‌ بادی ‌های ضد CMV